تحلیل شدت- مدت- فراوانی خشکسالی و روند تغییر بارش در شیراز

خشکسالی یکی از پدیده­های طبیعی است که به بارش کمتر از معمول اطلاق شده و در هر رژیم آب و هوایی امکان رخ دادن آن وجود دارد. در پژوهش حاضر از شاخص بارش استاندارد شده(SPI)  در مقیاس زمانی 1، 3 و 12 ماهه به منظور تعیین شدت، مدت و فراوانی خشکسالی­های اخیر در ایستگاه سینوپتیک شیراز استفاده شد و آزمون من کندال دنباله­ای به منظور تحلیل روند تغییرات بارش در مقیاس­های سالانه و فصلی در بازه زمانی 1392-1363 به­کار گرفته شد. نتایج به­دست آمده بیانگر افزایش شدت، دوام و فراوانی خشکسالی­ها و تمایل سال­های نرمال به خشکی می­باشد. بزرگ­ترین خشکسالی مربوط به بازه زمانی 1387-1386 با مدت دوام 16 ماه و حداکثر شدت مشاهده شده 57/2- می­باشد. از آنجا که روند منفی بارش در مقیاس سالانه و در فصول زمستان و بهار وجود داشته ولی در سطح خطای 5 درصد معنی­دار نشده­اند و نیز میانگین بارش دهه اخیر در حدود 100 میلی­متر نسبت به دهه­های قبل کاهش داشته است، از میانگین­های متحرک 10 ساله آزمون روندیابی استفاده گردید. نتیجه آن­که به­دلیل اثر­پذیری کم میانگین­های متحرک از یک سال تر یا خشک، روند تغییرات با دقت بالایی تعیین گردید و مشخص شد که در بارش زمستانه و سالانه با دقت 99/99 درصد در میانگین­های 10 ساله روند منفی وجود دارد. همچنین نتایج نشان داد شدت روند منفی بارش زمستانه، بیشتر از شدت کاهش بارش سالانه می­باشد.